Νύχτες ασέληνες

Μεγάλα λόγια, μικρά αισθήματα.

Μικρά ονόματα γραμμένα σε μεγάλες λέξεις.

Εσύ, που ήμουνα -έλεγες- πάθος, και γέλιο, και που θα ήσουν πάντα εδώ για να μου δείχνεις το φεγγάρι.

Τώρα οι λέξεις σου βγαίνουν με το ζόρι, τυπικές.

"Δεν γίνεται σήμερα".

Μετά, με μαθηματική σχεδόν βεβαιότητα, "σε παίρνουν" τηλέφωνο.

"πρέπει" να κλείσεις.

Και το "σήμερα" τραβάει στο άπειρο. Μονότονο. Χωρίς κρεσέντο.

Κι οι νύχτες ασέληνες.

Κάποτε σου χάρισα τον Μικρό Πρίγκιπα, το δικό μου βιβλίο, το φαγωμένο απ' την αγάπη, με τις μουντζουρωμένες σελίδες. Θα μπορούσα να σου πάρω ένα νέο αντίτυπο- ήθελα όμως να έχεις κάτι το δικό μου. Ονειροπαγίδα και καλειδοσκόπιο στις νύχτες μου. Το σ' αγαπώ παράταιρο μα αληθινό. Τι κι αν εγώ δεν θα είμαι, όταν το χρειάζεσαι ο Μικρός Πρίγκιπας που περιφρόνησες θα είναι εκεί, και θα σου ζωγραφίζει πάντα όταν θα το χεις ανάγκη το φεγγάρι.

Να μην είναι ασέληνες οι νύχτες σου...

Πώς γίνεται; (ελλειψη...)

Κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου ότι δεν θα σε ξανασκεφθώ.

Πως οτι είναι να γίνει, θα γίνει.

Κάθε μέρα, λέω στον εαυτό μου ψέματα.

Πώς γίνεται και η σκέψη του να μην σε σκέφτομαι με κάνει να σε σκέφτομαι ακόμα πιο πολύ;...

Γράφω εδώ, κοιτώντας έξω από τα τζάμια, για να μη γράψω σε εσένα;

Δεν ξέρω.

Ώρες ώρες νιώθω πως το κεφάλι μου σκάει, εκρήγνυται, πως δεν χωράει μέσα στο κρανίο μου.

Πρέπει να ηρεμήσω.
Δεν θα σε ξανασκεφθώ, στο είπα;

Δεν μου λείπεις, - δεν θα μου λείψεις άλλο πια.

(Πρωταπριλιά σήμερα)

δεν χωρά-ω..

Θέλ -ω ....εγώ....πάντα το εγώ...
Θέλω να βγω από τον εαυτό μου....
Να σκοτώσω τον εγωισμό, ο,τι είναι αυτό που με κάνει να φιλτράρω τα πάντα μέσα από το πρίσμα του "εγώ".
Θέλ-ω, Δεν θέλ-ω, φοβά-μαι, λαχταρ-ώ, απεχθάνομαι....
Θέλω να δώσω...
Να αφήσω κάπου εκεί, στο τελευταίο αντίο του Μάρτη που έφυγε, το εγώ, να γίνω άνεμος, πνοή ζωογώνος, σε αυτή τη δύσκολη περίοδο να δώσ-ω.
Ζωή που χάνεται σε τετριμμένες κινήσεις, στον παλμό της καθημερινότητας που αγωνίζεται να εξασφαλίζει όλα τα προς το ζειν, στις μικρές επιθυμίες και τις μεγάλες ανασφάλειες.
Μπορώ να αφήσω κάπου εμένα;
Να δώσω, - πέρα, πάνω από εμένα.
Ξεχειλίζω....

Τί μένει;

"Ολα έρχονται, μας αγγίζουν μας συνεπαίρνουν και μετά φεύγουν'

Διαβάσα αυτή τη φράση στο πολύ ενδιαφέρον κι αγαπημένο blog με την ταξιδιάρικη ονομασία cloudconnected.

Κι έμεινα εκεί....

Μαστίγιο αυτά τα λόγια, σαν ένας φόβος που με διαπερνούσε αλλά δεν ήξερα, δεν μπορούσα να τον πλάσω, να τον σχηματοποιήσω, να του δώσω μορφή.

Όταν όμως διάβασα αυτή τη φράση, μου κόπηκε η ανάσα.

Αυτός. Ο φόβος μου, ήταν, είναι, αυτός.

Απτός, εξεφρασμένος με λέξεις, ειλημμένος.

Τί;

Γιατί δεν μπορεί. Κάτι, κάτι θα μένει.

Δεν μπορεί να είναι όλα για το τίποτα.

Τί;

Τί μένει;

Aπρίλιος.

Μήνας της άνοιξης.

Σου γράφω αυτά που δεν θα πω.

Γιατί να είσαι εδώ όταν λείπεις? Γιατί να λείπεις όταν είσαι εδώ;

Κάτι με ξεπερνάει, κάτι καίει μέσα μου.

Θέλω να με πάρεις αγκαλιά, να με βαφτίσεις άνοιξη, να ζωγραφίσεις στο κορμί μου τα πιο όμορφα χρώματα των λουλουδιών.

Δεν θα στο ζητήσω.

Εγκωσα πια. Φοβάμαι. Αν θες να φύγεις, φύγε. Ο,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να σε κρατήσω.

Σ' αφήνω ελεύθερω.

Σου χαρίζω σκέψη και δύναμη, - φύλακας άγγελος να είμαι για σένα, - αρκεί ποτέ να μην το μάθεις.

"Καλημερα, καλό μήνα" σου απάντησα στο μήνυμα.

Μια αγκαλιά χρώματα κρατάω, όλα για σένα, μα δεν τα βλέπεις.

Αν με θέλεις, θα παλέψεις κι εσύ για μένα.

Για να χαρίσεις ένα χαμόγελο στα χείλη μου.

"Δεν γίνεται", ξέρω, θα μου πεις.

Πόσο το φοβάμαι αυτό το "δεν γίνεται".

Πάντα απαράλλαχτο.
Πόσες φορές λαχτάρησα μια έκπληξη, - άγνωστη ήπειρος, άγνωστη λέξη.

Δεν με καταλαβαίνεις, μου λες.

Δεν με καταλαβαίνεις, σου λέω.

Θολό το βλέμμα.

Θολή η άνοιξη.

Πόσο θα θελα να με πάρεις από το χέρι να δούμε μαζί τις παπαρούνες.

Θυμάσαι;

Πόσο αδιάφορα αφήνεις την επιθυμία μου να σε διαπερνά.

Να μη σε αγγίζει.

Θολές εικόνες.

Ο άνεμος απ' τη Σαχάρα φταίει. Ή ο φακός.

Ο καφές μου έχει κύματα....

Καλό μήνα....

Σούρουπο...

Σουρουπο.......συννεφιά..........η σκόνη από τη Σαχάρα, στην Αθήνα.........θολά σήμερα τα χρώματα......απαλά τα περιγράμματα, ομιχλώδη........

κοιτάζω από το τζάμι του γραφείου, και χάνομαι στην αχλή του ουρανού..........η σκέψη μου στην κουπαστή ενός πλοίου, που τώρα θα έχει φτάσει στο νησί........ κι ένα ζευγάρι θα κάνει έρωτα μές το ηλιοβασίλεμα, εκεί, στο νησί χωρίς όνομα, στο νησί που κάτι από εμένα κι από εσένα πλανιέται υγρό στα καλντερίμια, κουβαλώντας ένα απομεσήμερο στην κουπαστή, γεμάτο έρωτα.....

Ο Μικρός Πρίγκιπας λέει ότι όσοι είναι λυπημένοι αγαπούν τα ηλιοβασιλέματα. Είναι λίγο μελαγχολικά, νομίζω, όχι όμως, δεν είναι πάντα λυπημένα.....απλά έχουν κάτι απο ταξίδι.....οι σκιές μεγαλώνουν, -κι οι επιθυμίες.....και τόση ομορφιά σε έναν ουρανό.....πώς να χωρέσει? σχήματα, χρώματα σαν όνειρα, κάθε΄μέρα διαφορετικά.......και συνοδεύονται πάντα και από μία ανατολή........σε λίγο θα ανατείλει το φεγγάρι........΄

πόσο θα θελα να λουστούμε κάτω από το φως του απόψε........

κι όλα τα άστρα του ουρανού, να τα κεντήσεις στο κορμί μου, με φιλιά.....

Επιστροφή. Back to reality. Μικρές, αφηρημένες κινήσεις. Στρώνω τα μαλλιά μου, ισιώνω το φόρεμά μου, δαγκώνω το στυλό, κοιτάζω το e-mail μου.

Πρέπει να συνέλθω.

Οι συνθήκες νικάνε, δεν είσαι ο συνοδοιπόρος μου σε τούτο το ταξίδι. Το πραγματικό, και το άλλο, της φαντασίας. Δεν θες να είσαι. Δεν μπορείς, ίσως. (Κυρίως δεν θες).

Αλλο ένα σούρουπο. Δεν είσαι ¨εδώ". Ένας φίλος μου βρήκε ενα τραγούδι που αγαπάω, το έστειλε στο εμαιλ μου. Χαμογελώ. Του στέλνω χαμογελάκι στο εμαιλ του. Πνίγω έναν μικρό αναστεναγμό και φοράω στα χείλη το χαμόγελο (εκείνο που ερωτεύθηκες, έτσι είπες, θυμάσαι;). Σε λίγο θα ανατείλει το φεγγάρι, θα το αναζητήσω με το βλέμμα μεσα από τα ψηλά κτίρια, οδηγώντας άλλο ένα βράδυ προς το τέλος του. Χωρίς κρεσέντο. Πάντα όμως με χαμόγελο. Θλιμμένο ενίοτε λίγο... Αλλά χαμόγελο.

Πετώντας πάνω απ' την πόλη (Chagal)

Διάθεση φυγής...

Στο όνειρό μου χθες βράδυ το ζευγάρι του Chagal.

Εραστές που πετάνε πάνω από την πόλη, μέσα στη μέρα, μέσα στη νύχτα...

Είδα ότι ήρθες και με πήρες αγκαλιά, όπως παλαιά.

Και γύρω λουλούδια. Ανεμώνες, ανεμώνες σε διάφορα χρώματα, - αφή βελούδινη...

Όμορφο όνειρο. Από αυτά που κρατάνε. Με τα μάτια ανοιχτά πετάω πάνω από την πόλη.

Μόνο εσύ δεν είσαι εδώ. Ούτε καν κοιτάς.

Δεν πειράζει. Ή κι αν πειράζει, εσύ χάνεις. Xaλάς τον πίνακα του Chagal στο όνειρό μου, - το ζευγάρι, οι εραστές... Σε αναζητώ, μα αυτή τη φορά δεν θα σε πιάσω από το χέρι. Αυτό το έκανα χιλιάδες φορές. Σειρά σου να με αναζητήσεις, - αν το κάνεις. Επιθυμία, - ανεκπλήρωτη ίσως, μα τόσο ωραία...

Βουλιάζω στα χρώματα, απογειώνομαι, στο θολό απόγευμα, προς τα εκεί που το φεγγάρι θα ανατείλει...

"θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω όλους"

Φωτογραφία που μου έστειλε ένας φίλος από κινητό, γνωρίζοντας την λατρεία μου για τα συνθήματα και τα grafiti, την ανάσα της πόλης...

Άδικο έχει ο απελπισμένος "συγγραφέας;"

Παλίρροιες συναισθημάτων.

Κάτι ξεχειλίζει αυτές τις μέρες...

Κάτι ρευστό, και παλλόμενο....

Κάτι σαν θάλασσα......Ας βραχούμε, λοιπόν..

Σκόρπιες σκέψεις; (ή πόσο η σκέψη έχει δύναμη..)

Όταν η σκέψη μας ταξιδεύει γλυκά σε ανθρώπους που αγαπάμε, όταν -ακόμα και μακριά τους- βλέπουμε μπλε τον ουρανό και τους στέλνουμε με το νου μας θαλασσί, το νιώθουν;

Είναι άραγε οι σκέψεις μας ένα είδος φύλακα -άγγελου για όσους αγαπάμε;

Θα μου άρεσε αυτό. Να είμαι ένας φύλακας -άγγελος για όσους αγαπάω.

Ανθρώπινος όμως.

Μη τέλειος, γεμάτος πάθη και λάθη και ατέλειες και αντιφάσεις πολλές.

Γήινος άγγελος.

Ατελής και φθαρτός.

Πριν λίγα χρόνια όρθωσα το ανάστημά μου στο πυκνό σκοτάδι.

Πάνω απ' το κρεβάτι σου, μπαμπά μου, κοιτούσα μια λωρίδα ουρανού, που γλυστρούσε μέσα στο δωμάτιο της εντατικής, και έσφιγγα τις γροθιές μου κι έλεγα μέσα μου πως αν η αγάπη σώζει, θα σωθείς.

Δεν έτυχε; Δεν μπόρεσε; Δεν ήτανε να γίνει;

Στις αρχές θύμωσα. Με όλους. Με το σύμπαν. Είναι δυνατό η αγάπη, η σκέψη, να μη σώζει;

Τόσο λίγη ήταν για το σύμπαν η αγάπη μου; Πού ήταν το λοιπόν η δύναμή της;

Μετά έκλαψα. Όχι, όχι στα φανερά. Στα όνειρά μου μόνο έκλαψα. Άλλο αν για καιρό τα μάτια μου ήταν γεμάτα βροχή. (κι ας έβρισκαν όμορφο το βλέμμα μου....νοτισμένο ήταν...για αυτό έλαμπε...)

Ο χρόνος περνάει. Μεγαλώνουμε, λένε. Ώριμάζουμε; Όχι, όχι εγώ (πάντα μισούσα αυτή τη λέξη....σαν κάτι να στερούσε....μισή την ένιωθα, και την εξόριζα στο πυρ των δικών μου των λέξεων το εξώτερο).

Βαδίζω πλέον στα τριάντα, και δηλώνω ανώριμη. Τίποτα δεν έμαθα. Ανεπίδεκτη.

Μπόρεσα όμως να κρατήσω τα όνειρά μου.

Να βυθίζομαι στο σκοτάδι, μα την αυγή να ψηλαφίζω πάλι το χαμόγελο.

Να πέφτω, να σηκώνομαι, να φοβάμαι μα να ρισκάρω, και ας πέσω ξανά.

Κι ακόμα μαθαίνω να ψάχνω γύρω μου τα όμορφα.

Και να πιστεύω, κάπου μέσα μου, πως η αγάπη πάντα θα είναι ένας φύλακας άγγελος για εκείνους που στον ορίζοντα του νου μας κάπου περπατούν....

Ανα-καλύψεις (περί έρωτος και άλλων δαιμονίων)

"Tη στιγμή κιόλας που άκουσα την πρώτη μου ερωτική ιστορία άρχισα να σ' αναζητώ, μην ξέροντας πόσο μάταιο ήτανε κάτι τέτοιο. Οι εραστές δεν συναντιούνται τελικά κάπου, είναι διαρκώς ο ένας μες στον άλλον"
Ρουμι, Ινδικό επος. Από το βιβλίο, "στη σκιά του Τατζ Μαχάλ"

Στίχοι που αγγίζουν. Αθεράπευτα ρομαντική, κι όμως κυνική και ρεαλίστρια.

Κινητήριος δύναμη ο έρωτας, έκρηξη χρωμάτων κι αισθήσεων.

Και -πάντα- το μαχαίρι. Εγώ, που από μικρή πίστευα πως δεν υπάρχουν όρια, πως εμείς ορίζουμε πάντα τις συνθήκες μας, να χαράζω με το σώμα μου ένα τεράστιο "ως εδώ". Εύθραυστο και για αυτό αδιαπέραστο. Σε τροχιά χαρταετού που δραπετεύει και αγγίζει ουρανό, γιατί ερωτεύτηκε ένα μοβ σύννεφο. Βαφτίζουμε έρωτα τον εραστή μας, γινόμαστε φως. Μόνο που εμείς είμαστε ο έρωτας. Όχι ο άλλος. Κι όταν του δείχνουμε τα χρώματα, και δεν τα βλέπει, είναι η ώρα. Ώρα να φεύγουμε.

Και καλά τα λόγια; Τα βήματα;

Γράφω για να ξεφύγω από έναν έρωτα; Κι εγώ αναρωτήθηκα. Οχι, μου απάντησα τελικά. Κι αν μοιάζει ίσως αυτό να 'ναι, είναι αφορμή. Απλά αφορμή.

Γράφω για ν α "βρω τον εαυτό μου"; Γράφω για να "ξεφύγω" απ' τον εαυτό μου; Σαρκαζω την ερώτηση. Τί είναι ο εαυτός μου να τον βρω; ή να τον (ξε)-χάσω; Εύκολα λόγια... Μεγάλα λόγια....

Γράφω για να με ανα-καλύπτω...ναι, ίσως αυτό... κι επειδή νιώθω μια θάλασσα να ξεχειλίζει μέσα μου....

Τραγούδι αγαπημένο. Το άκουσα χθες, και ταξιδεύω ακόμα (Υστερόγραφό, ενδελέχεια, Μάρθα Φριντζήλα...)

http://www.youtube.com/watch?v=yuwWj9ibvW8

Μεσημέρι..

Μεσημέρι....

Περίεργη ώρα. Πάντα είναι πολύ νωρίς, ή πολύ αργά...

Γραφείο....από τις ελάχιστες φορές που η ώρα περνάει αργά....

Ταξιδεύω το βλέμμα έξω από τη τζαμαρία.....

Εκεί που θα ήθελα να ήμουνα....

Στην κουπαστή ενός πλοίο.....με το αγέρι να φυσάει και να μου ανακατεύει τα μαλλιά.....

Προορισμός άγνωστος. Θαλασσινός πάντως.

Διαθεση φυγής.... (κι αγκαλιάς...)

Η Αρχή.

Γιατί αρχίζουμε να γράφουμε;

Κυρίως, γιατί αρχίζουμε να γράφουμε κάπου που μπορούν να μας διαβάσουν;

Το γράψιμο πάντα είναι ένα είδος έκθεσης....βουτάς στο μέσα σου και βγάζεις κάτι έξω....εκτίθεσαι....

Πάντα μου έγραφα. Ακόμα κι όταν δεν "εγραφα", γιατί η γραφή είναι κάτι σαν να δίνεις μορφη σε σκέψεις και εικόνες, που ήδη υπάρχουν...

Επίσης, διάβαζα. Διαβάζω πολύ....Κι είναι καιρός τώρα που ρουφάω σκέψεις και εικόνες από αγαπημένα μου ιστολόγια, άλλοτε ξαφνιάζομαι, άλλοτε ταυτίζομαι, καθώς είναι φορές που νιώθω κάποια λόγια να "κουμπώνουν" πάνω μου, να με ταξιδεύουν, να με προβληματίζουν ή απλά να με κάνουν να γελάω....

Όχι, δεν είχα σκεφθεί να "γράψω" κι εγώ...Η ιδέα γεννήθηκε ξαφνικά, μια ανάγκη να μοιραστώ κι εγώ πράγματα, ένα είδος περίεργου ημερολογίου, πλασμένου από εικόνες και ανάγκες εσωτερικές, μυστήριες.

Εξίσου ξαφνικά μου ήρθε και το όνομα του blog. Από μια εικόνα, ενός βιβλίου που έπεσε στα χέρια μου. Είχε την εικόνα ενός αγγέλου, αλλά όχι ενός αγγέλου όπως συνήθως απεικονίζονται, με φτερά, μορφή αιθέρια όμορφη ή εκκλησιαστικά αυστηρή. Ήταν μια μορφή σχεδόν απλοική, ένα πρόσωπο σχεδόν παιδικό με μεγάλα μάτια, όχι ακριβώς όμορφο αλλά για μένα πανέμορφο μέσα στην απλοικότητά του, και τότε σκέφθηκα..."αν υπάρχει ένας φύλακας άγγελος, έτσι θα ήθελα να ήταν!"

Κι έτσι έγινε. Η αρχή. Λένε ότι ξεκινάς ότι το γράψιμο έχει μέσα του κάτι από θλίψη. Δεν ξέρω. Ίσως.

Δεν υπάρχουν όμως στεγανά. Ποιός είπε άλλωστε ότι η μελαγχολία δεν έχει μέσα της χαμόγελο;

φυλακας-άγγελος ?

Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που λέμε "φύλακας-άγγελος".

Μικρή κοίταζα τον ουρανό και αναρωτιόμουνα αν υπάρχει κάποιο αστέρι που μας παρακολουθεί και μας προστατεύει, αυτό που θα θέλαμε να ήταν "το δικό μας αστέρι".

Μεγάλωσα και ακόμα δεν ξέρω την απάντηση.

Είναι φορές που πιστεύω ότι είναι εγωιστικό να θέλουμε ένα αστέρι "δικό μας".

Άλλες φορές πάλι λέω δεν μπορεί, κάπου στο άπειρο υπάρχει η αύρα των δικών μας ανθρώπων, αυτών που έφυγαν απ' τη ζωή αλλά όχι από τη δική μας ζωή, αυτών που αγαπήσαμε ακόμα κι αν αναγκαστήκαμε να αρνηθούμε, ή ακόμα και αυτών που μας αγάπησαν όταν εμείς δεν το μπορέσαμε, γιατί η αγάπη, πού πηγαίνει, δεν μπορεί να χάνεται, κάτι γίνεται, ίσως ήλιος και αγέρι και αστέρια και φως.

Στιγμές πάλι απογοητεύομαι, χτυπάω τη γροθιά μου στο σκοτάδι, και τότε φοβάμαι ότι είμαστε μόνοι μας, κανένας ουρανός δεν νοιάζεται για εμάς, κανένα αστέρι.

Μέχρι που σταμάτησα να αναζητάω απαντήσεις.(Ερωτήματα πάντα θέτω, - μάλλον είναι στη φύση μου αυτό..)

Κι απλά ζω. Μαθαίνω να αγαπάω τις αντιφάσεις μου. Ανθρώπινες αντιφάσεις.

Κάποιες φορές νιώθω μέσα μου έναν αστείρευτο ενθουσιασμό, θέλω να χορεύω, να γελάω, νιώθω δυνατή, βγάζω φτερά, κι όταν ο κόσμος σκοτεινιάζει ρίχνω μια χούφτα κόκκινο κομφετί και βάζω στα μαλλιά κορδέλα θαλλασιά και τίποτα δεν μπορεί να με πτοήσει.

Κι άλλες πάλι ο κόσμος σκοτεινιάζει, και τότε εγώ, η πλέον ανυπόμονη, μαθαίνω να κάνω υπομονή, αναζητώντας φεγγάρια και αστέρια και φως, γιατί ακόμα κι όταν τα αρνούμαι, βαθειά, πολύ βαθειά μέσα μου τα αναζητάω. Και τότε, κάτι γίνεται, και είναι φορές που αρκεί κάτι απλό, ένα χάδι, μια κουβέντα, ένα λουλούδι, ένας ζεστός καφές, μια εικόνα, μια σοκολάτα, ένα τραγούδι, και όχι, αυτό δεν "λύνει τα πάντα", μου θυμίζει όμως ότι στα απλά υπάρχει πάντα κάτι από ομορφιά, και σκέψη, και θαλπωρή. Αρκεί να έχουμε μάτια ανοιχτά. (Ή αγκαλιά ανοιχτή...., λατρεμένη λέξη, η αγκαλιά...)

Κι ότι "ίσως αντέξουμε".

Όχι για τα "μεγάλα" πράγματα, - για τα μικρά.

Και τότε χαμογελώ, κι είναι σαν ένας φύλακας αγγελος να φτερουγίζει στα μαλλιά μου.