"Tη στιγμή κιόλας που άκουσα την πρώτη μου ερωτική ιστορία άρχισα να σ' αναζητώ, μην ξέροντας πόσο μάταιο ήτανε κάτι τέτοιο. Οι εραστές δεν συναντιούνται τελικά κάπου, είναι διαρκώς ο ένας μες στον άλλον"
Ρουμι, Ινδικό επος. Από το βιβλίο, "στη σκιά του Τατζ Μαχάλ"
Ρουμι, Ινδικό επος. Από το βιβλίο, "στη σκιά του Τατζ Μαχάλ"
Στίχοι που αγγίζουν. Αθεράπευτα ρομαντική, κι όμως κυνική και ρεαλίστρια.
Κινητήριος δύναμη ο έρωτας, έκρηξη χρωμάτων κι αισθήσεων.
Και -πάντα- το μαχαίρι. Εγώ, που από μικρή πίστευα πως δεν υπάρχουν όρια, πως εμείς ορίζουμε πάντα τις συνθήκες μας, να χαράζω με το σώμα μου ένα τεράστιο "ως εδώ". Εύθραυστο και για αυτό αδιαπέραστο. Σε τροχιά χαρταετού που δραπετεύει και αγγίζει ουρανό, γιατί ερωτεύτηκε ένα μοβ σύννεφο. Βαφτίζουμε έρωτα τον εραστή μας, γινόμαστε φως. Μόνο που εμείς είμαστε ο έρωτας. Όχι ο άλλος. Κι όταν του δείχνουμε τα χρώματα, και δεν τα βλέπει, είναι η ώρα. Ώρα να φεύγουμε.
Και καλά τα λόγια; Τα βήματα;
Γράφω για να ξεφύγω από έναν έρωτα; Κι εγώ αναρωτήθηκα. Οχι, μου απάντησα τελικά. Κι αν μοιάζει ίσως αυτό να 'ναι, είναι αφορμή. Απλά αφορμή.
Γράφω για ν α "βρω τον εαυτό μου"; Γράφω για να "ξεφύγω" απ' τον εαυτό μου; Σαρκαζω την ερώτηση. Τί είναι ο εαυτός μου να τον βρω; ή να τον (ξε)-χάσω; Εύκολα λόγια... Μεγάλα λόγια....
Γράφω για να με ανα-καλύπτω...ναι, ίσως αυτό... κι επειδή νιώθω μια θάλασσα να ξεχειλίζει μέσα μου....
Τραγούδι αγαπημένο. Το άκουσα χθες, και ταξιδεύω ακόμα (Υστερόγραφό, ενδελέχεια, Μάρθα Φριντζήλα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου