Σούρουπο...

Σουρουπο.......συννεφιά..........η σκόνη από τη Σαχάρα, στην Αθήνα.........θολά σήμερα τα χρώματα......απαλά τα περιγράμματα, ομιχλώδη........

κοιτάζω από το τζάμι του γραφείου, και χάνομαι στην αχλή του ουρανού..........η σκέψη μου στην κουπαστή ενός πλοίου, που τώρα θα έχει φτάσει στο νησί........ κι ένα ζευγάρι θα κάνει έρωτα μές το ηλιοβασίλεμα, εκεί, στο νησί χωρίς όνομα, στο νησί που κάτι από εμένα κι από εσένα πλανιέται υγρό στα καλντερίμια, κουβαλώντας ένα απομεσήμερο στην κουπαστή, γεμάτο έρωτα.....

Ο Μικρός Πρίγκιπας λέει ότι όσοι είναι λυπημένοι αγαπούν τα ηλιοβασιλέματα. Είναι λίγο μελαγχολικά, νομίζω, όχι όμως, δεν είναι πάντα λυπημένα.....απλά έχουν κάτι απο ταξίδι.....οι σκιές μεγαλώνουν, -κι οι επιθυμίες.....και τόση ομορφιά σε έναν ουρανό.....πώς να χωρέσει? σχήματα, χρώματα σαν όνειρα, κάθε΄μέρα διαφορετικά.......και συνοδεύονται πάντα και από μία ανατολή........σε λίγο θα ανατείλει το φεγγάρι........΄

πόσο θα θελα να λουστούμε κάτω από το φως του απόψε........

κι όλα τα άστρα του ουρανού, να τα κεντήσεις στο κορμί μου, με φιλιά.....

Επιστροφή. Back to reality. Μικρές, αφηρημένες κινήσεις. Στρώνω τα μαλλιά μου, ισιώνω το φόρεμά μου, δαγκώνω το στυλό, κοιτάζω το e-mail μου.

Πρέπει να συνέλθω.

Οι συνθήκες νικάνε, δεν είσαι ο συνοδοιπόρος μου σε τούτο το ταξίδι. Το πραγματικό, και το άλλο, της φαντασίας. Δεν θες να είσαι. Δεν μπορείς, ίσως. (Κυρίως δεν θες).

Αλλο ένα σούρουπο. Δεν είσαι ¨εδώ". Ένας φίλος μου βρήκε ενα τραγούδι που αγαπάω, το έστειλε στο εμαιλ μου. Χαμογελώ. Του στέλνω χαμογελάκι στο εμαιλ του. Πνίγω έναν μικρό αναστεναγμό και φοράω στα χείλη το χαμόγελο (εκείνο που ερωτεύθηκες, έτσι είπες, θυμάσαι;). Σε λίγο θα ανατείλει το φεγγάρι, θα το αναζητήσω με το βλέμμα μεσα από τα ψηλά κτίρια, οδηγώντας άλλο ένα βράδυ προς το τέλος του. Χωρίς κρεσέντο. Πάντα όμως με χαμόγελο. Θλιμμένο ενίοτε λίγο... Αλλά χαμόγελο.