Aπρίλιος.

Μήνας της άνοιξης.

Σου γράφω αυτά που δεν θα πω.

Γιατί να είσαι εδώ όταν λείπεις? Γιατί να λείπεις όταν είσαι εδώ;

Κάτι με ξεπερνάει, κάτι καίει μέσα μου.

Θέλω να με πάρεις αγκαλιά, να με βαφτίσεις άνοιξη, να ζωγραφίσεις στο κορμί μου τα πιο όμορφα χρώματα των λουλουδιών.

Δεν θα στο ζητήσω.

Εγκωσα πια. Φοβάμαι. Αν θες να φύγεις, φύγε. Ο,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να σε κρατήσω.

Σ' αφήνω ελεύθερω.

Σου χαρίζω σκέψη και δύναμη, - φύλακας άγγελος να είμαι για σένα, - αρκεί ποτέ να μην το μάθεις.

"Καλημερα, καλό μήνα" σου απάντησα στο μήνυμα.

Μια αγκαλιά χρώματα κρατάω, όλα για σένα, μα δεν τα βλέπεις.

Αν με θέλεις, θα παλέψεις κι εσύ για μένα.

Για να χαρίσεις ένα χαμόγελο στα χείλη μου.

"Δεν γίνεται", ξέρω, θα μου πεις.

Πόσο το φοβάμαι αυτό το "δεν γίνεται".

Πάντα απαράλλαχτο.
Πόσες φορές λαχτάρησα μια έκπληξη, - άγνωστη ήπειρος, άγνωστη λέξη.

Δεν με καταλαβαίνεις, μου λες.

Δεν με καταλαβαίνεις, σου λέω.

Θολό το βλέμμα.

Θολή η άνοιξη.

Πόσο θα θελα να με πάρεις από το χέρι να δούμε μαζί τις παπαρούνες.

Θυμάσαι;

Πόσο αδιάφορα αφήνεις την επιθυμία μου να σε διαπερνά.

Να μη σε αγγίζει.

Θολές εικόνες.

Ο άνεμος απ' τη Σαχάρα φταίει. Ή ο φακός.

Ο καφές μου έχει κύματα....

Καλό μήνα....