Η Αρχή.

Γιατί αρχίζουμε να γράφουμε;

Κυρίως, γιατί αρχίζουμε να γράφουμε κάπου που μπορούν να μας διαβάσουν;

Το γράψιμο πάντα είναι ένα είδος έκθεσης....βουτάς στο μέσα σου και βγάζεις κάτι έξω....εκτίθεσαι....

Πάντα μου έγραφα. Ακόμα κι όταν δεν "εγραφα", γιατί η γραφή είναι κάτι σαν να δίνεις μορφη σε σκέψεις και εικόνες, που ήδη υπάρχουν...

Επίσης, διάβαζα. Διαβάζω πολύ....Κι είναι καιρός τώρα που ρουφάω σκέψεις και εικόνες από αγαπημένα μου ιστολόγια, άλλοτε ξαφνιάζομαι, άλλοτε ταυτίζομαι, καθώς είναι φορές που νιώθω κάποια λόγια να "κουμπώνουν" πάνω μου, να με ταξιδεύουν, να με προβληματίζουν ή απλά να με κάνουν να γελάω....

Όχι, δεν είχα σκεφθεί να "γράψω" κι εγώ...Η ιδέα γεννήθηκε ξαφνικά, μια ανάγκη να μοιραστώ κι εγώ πράγματα, ένα είδος περίεργου ημερολογίου, πλασμένου από εικόνες και ανάγκες εσωτερικές, μυστήριες.

Εξίσου ξαφνικά μου ήρθε και το όνομα του blog. Από μια εικόνα, ενός βιβλίου που έπεσε στα χέρια μου. Είχε την εικόνα ενός αγγέλου, αλλά όχι ενός αγγέλου όπως συνήθως απεικονίζονται, με φτερά, μορφή αιθέρια όμορφη ή εκκλησιαστικά αυστηρή. Ήταν μια μορφή σχεδόν απλοική, ένα πρόσωπο σχεδόν παιδικό με μεγάλα μάτια, όχι ακριβώς όμορφο αλλά για μένα πανέμορφο μέσα στην απλοικότητά του, και τότε σκέφθηκα..."αν υπάρχει ένας φύλακας άγγελος, έτσι θα ήθελα να ήταν!"

Κι έτσι έγινε. Η αρχή. Λένε ότι ξεκινάς ότι το γράψιμο έχει μέσα του κάτι από θλίψη. Δεν ξέρω. Ίσως.

Δεν υπάρχουν όμως στεγανά. Ποιός είπε άλλωστε ότι η μελαγχολία δεν έχει μέσα της χαμόγελο;