Νύχτες ασέληνες

Μεγάλα λόγια, μικρά αισθήματα.

Μικρά ονόματα γραμμένα σε μεγάλες λέξεις.

Εσύ, που ήμουνα -έλεγες- πάθος, και γέλιο, και που θα ήσουν πάντα εδώ για να μου δείχνεις το φεγγάρι.

Τώρα οι λέξεις σου βγαίνουν με το ζόρι, τυπικές.

"Δεν γίνεται σήμερα".

Μετά, με μαθηματική σχεδόν βεβαιότητα, "σε παίρνουν" τηλέφωνο.

"πρέπει" να κλείσεις.

Και το "σήμερα" τραβάει στο άπειρο. Μονότονο. Χωρίς κρεσέντο.

Κι οι νύχτες ασέληνες.

Κάποτε σου χάρισα τον Μικρό Πρίγκιπα, το δικό μου βιβλίο, το φαγωμένο απ' την αγάπη, με τις μουντζουρωμένες σελίδες. Θα μπορούσα να σου πάρω ένα νέο αντίτυπο- ήθελα όμως να έχεις κάτι το δικό μου. Ονειροπαγίδα και καλειδοσκόπιο στις νύχτες μου. Το σ' αγαπώ παράταιρο μα αληθινό. Τι κι αν εγώ δεν θα είμαι, όταν το χρειάζεσαι ο Μικρός Πρίγκιπας που περιφρόνησες θα είναι εκεί, και θα σου ζωγραφίζει πάντα όταν θα το χεις ανάγκη το φεγγάρι.

Να μην είναι ασέληνες οι νύχτες σου...

Πώς γίνεται; (ελλειψη...)

Κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου ότι δεν θα σε ξανασκεφθώ.

Πως οτι είναι να γίνει, θα γίνει.

Κάθε μέρα, λέω στον εαυτό μου ψέματα.

Πώς γίνεται και η σκέψη του να μην σε σκέφτομαι με κάνει να σε σκέφτομαι ακόμα πιο πολύ;...

Γράφω εδώ, κοιτώντας έξω από τα τζάμια, για να μη γράψω σε εσένα;

Δεν ξέρω.

Ώρες ώρες νιώθω πως το κεφάλι μου σκάει, εκρήγνυται, πως δεν χωράει μέσα στο κρανίο μου.

Πρέπει να ηρεμήσω.
Δεν θα σε ξανασκεφθώ, στο είπα;

Δεν μου λείπεις, - δεν θα μου λείψεις άλλο πια.

(Πρωταπριλιά σήμερα)

δεν χωρά-ω..

Θέλ -ω ....εγώ....πάντα το εγώ...
Θέλω να βγω από τον εαυτό μου....
Να σκοτώσω τον εγωισμό, ο,τι είναι αυτό που με κάνει να φιλτράρω τα πάντα μέσα από το πρίσμα του "εγώ".
Θέλ-ω, Δεν θέλ-ω, φοβά-μαι, λαχταρ-ώ, απεχθάνομαι....
Θέλω να δώσω...
Να αφήσω κάπου εκεί, στο τελευταίο αντίο του Μάρτη που έφυγε, το εγώ, να γίνω άνεμος, πνοή ζωογώνος, σε αυτή τη δύσκολη περίοδο να δώσ-ω.
Ζωή που χάνεται σε τετριμμένες κινήσεις, στον παλμό της καθημερινότητας που αγωνίζεται να εξασφαλίζει όλα τα προς το ζειν, στις μικρές επιθυμίες και τις μεγάλες ανασφάλειες.
Μπορώ να αφήσω κάπου εμένα;
Να δώσω, - πέρα, πάνω από εμένα.
Ξεχειλίζω....

Τί μένει;

"Ολα έρχονται, μας αγγίζουν μας συνεπαίρνουν και μετά φεύγουν'

Διαβάσα αυτή τη φράση στο πολύ ενδιαφέρον κι αγαπημένο blog με την ταξιδιάρικη ονομασία cloudconnected.

Κι έμεινα εκεί....

Μαστίγιο αυτά τα λόγια, σαν ένας φόβος που με διαπερνούσε αλλά δεν ήξερα, δεν μπορούσα να τον πλάσω, να τον σχηματοποιήσω, να του δώσω μορφή.

Όταν όμως διάβασα αυτή τη φράση, μου κόπηκε η ανάσα.

Αυτός. Ο φόβος μου, ήταν, είναι, αυτός.

Απτός, εξεφρασμένος με λέξεις, ειλημμένος.

Τί;

Γιατί δεν μπορεί. Κάτι, κάτι θα μένει.

Δεν μπορεί να είναι όλα για το τίποτα.

Τί;

Τί μένει;

Aπρίλιος.

Μήνας της άνοιξης.

Σου γράφω αυτά που δεν θα πω.

Γιατί να είσαι εδώ όταν λείπεις? Γιατί να λείπεις όταν είσαι εδώ;

Κάτι με ξεπερνάει, κάτι καίει μέσα μου.

Θέλω να με πάρεις αγκαλιά, να με βαφτίσεις άνοιξη, να ζωγραφίσεις στο κορμί μου τα πιο όμορφα χρώματα των λουλουδιών.

Δεν θα στο ζητήσω.

Εγκωσα πια. Φοβάμαι. Αν θες να φύγεις, φύγε. Ο,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να σε κρατήσω.

Σ' αφήνω ελεύθερω.

Σου χαρίζω σκέψη και δύναμη, - φύλακας άγγελος να είμαι για σένα, - αρκεί ποτέ να μην το μάθεις.

"Καλημερα, καλό μήνα" σου απάντησα στο μήνυμα.

Μια αγκαλιά χρώματα κρατάω, όλα για σένα, μα δεν τα βλέπεις.

Αν με θέλεις, θα παλέψεις κι εσύ για μένα.

Για να χαρίσεις ένα χαμόγελο στα χείλη μου.

"Δεν γίνεται", ξέρω, θα μου πεις.

Πόσο το φοβάμαι αυτό το "δεν γίνεται".

Πάντα απαράλλαχτο.
Πόσες φορές λαχτάρησα μια έκπληξη, - άγνωστη ήπειρος, άγνωστη λέξη.

Δεν με καταλαβαίνεις, μου λες.

Δεν με καταλαβαίνεις, σου λέω.

Θολό το βλέμμα.

Θολή η άνοιξη.

Πόσο θα θελα να με πάρεις από το χέρι να δούμε μαζί τις παπαρούνες.

Θυμάσαι;

Πόσο αδιάφορα αφήνεις την επιθυμία μου να σε διαπερνά.

Να μη σε αγγίζει.

Θολές εικόνες.

Ο άνεμος απ' τη Σαχάρα φταίει. Ή ο φακός.

Ο καφές μου έχει κύματα....

Καλό μήνα....